زره اندازه نشد پس کفنش را دادند

کم ترین سهمیه از سهم تنش را دادند

قاسم انگار در آن لحظه " اناالهو " شده بود

سر این " او " شدنش بود " من " ش را دادند

بی جهت نیست تماماً بغلش کرده حسین

بعد ده سال دوباره حسنش را دادند

تا که حرز حسنی همره قاسم باشد

عمه ها تکه ای از پیرهنش را دادند

داشت مجذوب کلیم اللهی خود می شد او

سنگ ها نیز جواب سخنش را دادند

داشت با ریختنش پای عمو کم شد

چقدر خوب زکات بدنش را دادند

گفت یعقوب : تن یوسف من را بدهید

گفت یعقوب : ولی پیرهنش را دادند

علی اکبر لطیفیان

درست لحظه ی آخر در این محل افتاد

و قطره قطره ی اهلا من العسل افتاد

میان عرصه ی میدان عجیب غوغا شد

مفاصل تن قاسم یکی یکی وا شد

چقدر خون چکد از ریش ریش پیروهنت

شکست گوشه ی ابرو...شکسته شد دهنت

خمیدگی تنت کار نیزه ی خصم است

اگر چه درد کمر بین ما دگر رسم است

و ناگهان ز قفا تیغ آهنین خوردی

ز نصفه های کمر خم شدی...زمین خوردی

ز تارهای گلویت مرا صدا زده ای

چقدر در وسط صحنه دست و پا زده ای

بگو بگو گه عزیزم تـنت گسسته چرا

درون حنجره ات استخوان شکسته چرا؟

چرا تمام تـنت را چنین بهم زده ای

مگر محله ی قصاب ها قدم زده ای؟

چقدر میوه ی سبزم...رسیده ای قاسم

گمان کنم که کمی قد کشیده ای قاسم

عدو تمام تو را بند بند کرده گلم

و نعل اسب تو را قد بلند کرده گلم

چگونه تو خوش قد وبالا شدی

به یک لحظه اینقدر زیبا شدی

مکش اینقدر پا به روی زمین

مکش پا که هم قد طوبا شدی

تو نیمت حسن بود و نیمت حسین

چرا اینقدر شکل زهرا شدی

چنان از سر اسب انداختند

که از نصفه های کمر تا شدی

چنان پيچ خوردي در این تیغ ها

گل پيچك آسمانها شدي

ملائک گلاب تو را می برند

گلاب غم انگیز دنیا شدی

دل ماه خیمه برایت گرفت

صدایم نکن که صدایت گرفت

چرا دستهایت کشیده شدند

گمانم که دیشب دعایت گرفت

چه دشنام هایی به تو داده اند

که اینگونه حال و هوایت گرفت

کمی صبر کن تا بیاید پدر

که گویا دل مجتبایت گرفت

سرت را به سینه گذارم که تو

ببینی دل کربلایت گرفت

حضرت قاسم ابن الحسن علیه السلام

این اسبها از این بدنم  پا نمی کشند

جانم درآمد از کفنم پا نمی کشند

تا که گلاب ناب مرا در نیاورند

از غنچه های یاسمنم پا نمی کشند

این نیزه ها که در جگرم پا گذاشتند

چون داد می زنم حسنم پا نمی کشند

می خواستم دوباره صدایت کنم ولی

یک لحظه هم از این دهنم پا نمی کشند

موی مرا به دست گرفتند و می کشند

اما زدست و پا و تنم پا نمی کشند

اي قاسم جوانم

بنگر كه نيمه جانم

(امون اي دل)² از غربت و يتيمي

***

اي ماه نوجوانم

اي نور ديد‌گانم

آه از غروب تلخ تو

اي جلوة سپيده

قلبم به خون نشسته و

جونم به لب رسيده

گرد و غبار رو تنت

روي دلم، يه كوه غم مي‌زاره

آواي يا عّماي تو، میاد ولی

صدات رمق نداره

بارون تيغ و نيزه

روي تنت نشسته

با ياد تير و تابوت

بازم دلم شكسته

(امون اي دل)² از غربت و يتيمي

***

جسم تو پر جراحت

درد تو بي‌نهايت

ماهي ولي، رو چهرة، تو ابر خاك و خونه

از نعل اسبا رو تنت، داري هزار نشونه

روي زمينه غرقه خون پا مي‌كشي

آه اين بلا، عظيمه

هر چيزي از شمشير و تير و نعل و سنگ

تو كشتنت سهيمه

خون ناله‌هاي آهت

دل منو سوزونده

يه استخون سالم

توي تنت نمونده

(امون اي دل)² از غربت و يتيمي

شب ششم محرم 91...واحد سنگین...خوانده شده توسط برادر بهمن مهدوی