کشته ی زهر کینه یا داغ نیلوفری تو

آیینه غروب غم انگیز مادری تو

راتو تو کوچه بستن         غرورتو شکستن

چشمات داره از کوچه ها روضه میخونه

می گفتی زیر پا ها        با گریه هات یا زهرا

انقد نزن که مادرم خیلی جوونه

یه عمره گرچه از تو         در نمیاد صدایی

با غصه های کوچه         تنها تو آشنایی

               حسن غریب مادر(4)

سوختن و ساختن اصلا همیشه رسم کریماست

این خون که تو طشته یا زخم قدیم قدیماست

دستاشو بالا آورد           سیلی به صورتش خورد

جلوی چشمتو با چادرش نگهداشت

تو آسمون نیلی             وای بی حیا با سیلی

تو صورت عشق علی چه لاله ای کاشت

تو کشته ی غمهای           بانوی قد کمانی

داری تو صحن چشمات       صورت ارغوانی

             حسن غریب مادر(4)

شهادت امام حسن (ع)

صبح روزي كه عزم سفر از دل و دين مردم داشت خبر داشت

از دل زهر پر كينه اي كه تشنه بود و لبي شعله ور داشت

او نه اينكه غريب است يا كه آسمان است و لشگر ندارد

بال خود را اگر باز مي كرد لشگري از ملك زير پر داشت

راه مي رفت و خيل ملائك خاك از پاي او مي گرفتند

خاك سرخ و كبودي كه مثل  تربت كربلايش اثر داشت

در حياط غريبش نشست و چشم در چشم اين مردم انداخت

مثل خورشيد در كنج خانه غصه هايي شبيه پدر داشت

رفت بالاي منبركه مردم ياد پيغمبر خود بيفتند

كه حسن از من است و من از او كه رسول خدا هم پسر داشت

آي مردم كسي هست اينجا ، ناسزا از دهانش بيفتد

لااقل كاش اين ناسزاها شرمي از پاره هاي جگر داشت

راه افتاد اما به ناگاه  بازهم بين كوچه زمين خورد

آه مادر در آن روز اي كاش طفل تو تيغ و تير و سپر داشت

آه مادر در آن روز اي كاش پشت در در كنار تو بودم

ديده بودم  گل سرخت آنجا غنچه اي بين ديوار و در داشت

زهر هم طاقتش  را ندارد ، زود باشيد طشتي بياريد

زود باشيد ، اين زهركينه از دلش هي جگر كند و برداشت

كربلايي به پا شد بيائيد خواهرش طشت و خون ديده اينجا

كند بال و پرش را بگيريد ، واي زينب چه شوري به سر داشت  ....

بايد از اين مدينه سفر كرد كربلا رفت و خاكي به سر كرد

کربلایی که یک طشت بود و خواهری كه به يك سر نظر داشت

حاج رحمان نوازنی

یا حسن بن علی...

زمینه به مناسبت 28 صفر

پر پروازم شکسته و

نمیتونم پر بگیرم

دارم از غصه میمیرم

تو جوونی مثل پیرم

واویلا(2)

واویلا...دنیا با من نامهربون شد

واویلا...بهار عمر من خزون شد

واویلا...بچه بودم قدم کمون شد

ظرف غرور من     در کوچه ها شکست

تو کوچه مادرم      به خاک غم نشست

مظلوم حسن حسن(4)

بچه بودم قدم نمی رسید

جلوسیلیشو بگیرم

دارم از غصه می میرم

دیگه از کوچه نمیرم

واویلا(2)

واویلا...تا از نفس ستاره افتاد

واویلا...تیکه های گوشواره افتاد

واویلا...چادر پاره پاره افتاد

در خاطرات من        رخسار نیلی است

والله قاتلم               یک ضرب سیلی است

مظلوم حسن حسن(4)

محدث قمی نقل می کند:جنازه امام حسن را تیر باران کردند و هنگام دفن هفتاد چوبه ی تیر ز آن بیرون آوردند...

یا امام حسن...

یا حسن بن علی(ع)

مرحوم سید علی اکبر تبریزی از منبری های معروف می گوید:یک ماه رمضان به تبریز رفتم .تا شب 27 رمضان  نشد تا به امام حسن (ع) توسل پیدا کنم.آن شب بعد از منبر به خانه رفته و خوابیدم و در عالم رویا بی بی فاطمه (س) را دیدم به حضرت سلام کردم ولی حضرت با ناراحتی جواب مرا دادند گفتم بی بی جان من از خودم اطمینان دارم در نوکریم خیانت نکرده ام،صاف هستم،چرا جواب سلامم را اینگونه می دهید؟حضرت عرضه داشتند:مگر حسن پسر من نیست؟چرا شما در این شبهای مبارک از حسنم یاد نکردی؟مگر حسن پسرم نیست؟

اشکهایش به مادرش رفته

سینه ی پر شراره ای دارد

نه به یک طشت اکتفا نکنید

جگر پاره پاره ای دارد...

از علی هم شکسته تر شده است

عطش کینه ها حسادت هاست

غربت چشمهای مظلومش

سند محکم خیانت هاست...

خواهرش را کسی خبر نکند

مادرش خوب شد که ایجا نیست

لخته خون ها سر لج افتادند

هیچ طشتی حریف آنها نیست...

از غرور شکسته اش پیداست

صبر هم صحبت دل آقاست

نه من از چشم سم نمی بینم

کوچه ای شوم قاتل آقاست...

کوچه ای تنگ کوچه ای تاریک

شده کابوس هر شب آقا

برگه را پس بده نزن نامرد

چیست این جمله بر لب آقا؟...

خوانده شده توسط برادر بهمن مهدوی در 28 صفر سال 90

ادامشو ترسیدم بذارم اگه ادامشم می خواین بگین بذارم

غمی به دل نهفته ام به طفلی

غم آشنا منم منم ز طفلی

من از مدینه آه و شکوه دارم

من آشنا به گریه های یارم

مادر مظلومه من شبانه

نخفت از هجوم تازیانه

عدو به زخم سینه ام نمک زد

مادر خسته مرا کتک زد

من که شکسته از بلا سبویم

ز دشمن خانگیم چه گویم؟

دردهای سینه ام اندازه یک عالم است

این دل زهرایی ام آماج هر درد و غم است

هر که درد خویش را با همسرش عنوان کند

وای بر مردی که حتی در حرم بی محرم است

با که گوید درد دل مردی که یارش بی وفاست

بی وفا محرم چو باشد باز هم نامحرم است

یارو یاور داشتن بهر غریبان پیش کش

وای از حال امامی که غریب عالم است

تیر نیزه تیز اما طعم طعنه تیز تر

زخم خنجر سخت اما درد غربت هر دم است

من همان صاحب عزای کوچه تنهایی ام

اهل آن بیتم که دربش رد پایی محکم است

من مقیم خانه ای هستم که تا روز تقاص

سر درش یک چادر خاکی همیشه پرچم است

آنچه منه دیدم به چشم خویش حیدر هم ندید

بر مصیبت های عالم این مصیبت اعظم است

با همان دستی که بیعت کرد ثانی در غدیر

زد بر آن رویی که جای بوسه ها ی خاتم است

بر زمین افتاده بود و اب میشد مادرم

روی برگ یاس دیدم چشمه ای از شبنم است

قد و بالای رشیدم را دگر زینب ندید

از همان روزی که دید آن نخله طوبا خم است

رودها و چشمه ها از پیش چشمم جار ی اند

آب یک چشمم فرات چشم دیگر زمزم است

گرچه عمری محرمم شد اشک چشم و خون دلش

ای خدا حالا برایم مرگ تنها مرهم است

شعر روضه ای امام حسن (ع)

در تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد

و آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد

خونیکه خورده در همه عمر از گلو بریخت

خود را تهی زخون دل چند ساله کرد

نبود عجب که خونجگر گر شدش بجام

عمریش روزگار همین در پیاله کرد

نتوان نوشت قصة درد و مصیبتش

ور میتوان زغصه هزاران رساله کرد

زینب دردی معجر و آه از جگر کشید

کلئوم زد بسینه و از درد ناله کرد

هر خواهریکه بود روان کرد سیل خون

هر دختریکه بود پریشان کلاله کرد

یا رب به اهل بیت ندانم چسان گذشت

آن روز شد عیان که رسول از جهان گذشت

امام حسن(ع)

اي زرخت نور خدا منجلي

نور دو چشمان بتول و علي

تو آينه دار خدايي حسن

كريم آل مصطفايي حسن

تو روح صوم و معني صلاتي

تو سنگر سفينه النجاتي

مفتخر از كرامتت كرامت

مرام هم ريزه خور مرامت

چشم جنان هميشه دنبال توست

هر آنچه حسن است همه مال توست

حور و ملك جمله گداي گدات

اي همه حسن فروشان فدات

جود و كرم را يم بي ساحلي

در ادب استاد ابو فاضلي

مدينه آسمان روي ماهت

فاطمه مست باده نگاهت

تو ناخدا كشتي نجاتي

بيت نخست شعر كربلايي

عشق به عشق تو به تاب و تب است

جلوه اي از حلم تو در زينب است

مدح امام حسن(ع)